روی دست های تو هزاران بال جا خوش کرده. بال هایی کوچک، به اندازه یک یا دو بند انگشت، از نوک انگشتانت تا روی شانه هایت. بال هایی که حتی خود تو هم متوجه حضورشان نشدی، من اما، آنها را میبینم. مخصوصا وقت هایی که به من نگاه میکنی و حرف میزنی و میخندی، مخصوصا وقت هایی که درد روزگار اشک هایت را درآورده و هیچ چیز سرجایش نیست، مخصوصا وقت هایی که دنیا کوچک شده و هوایی برای نفس کشیدنت نداری. آن وقت ها من تو را میبینم که بافاصله ی کمی از زمین در هوایی و تمام بال های روی دست هایت در حال باز و بسته شدنند، تو اما خودت متوجه نیستی. همه چیز آن قدر در مقیاس کوچک اتفاق می افتد که نمیتوانی متوجه شوی، اما میدانی؟ روزی از همین روزها بال های کوچکت چنان پروازت میدهند که از آسمان به ما نگاه میکنی و برایمان با خنده دست تکان میدهی... روزی که زیاد هم دور نیست.
برای فو فا نو، خودم و هر فردی که کسی باید جلویش بایستد و بگوید "هر کاری از بال های کوچک برمیاید، به بال هایت نگاه کردی؟"
