پسرکم این اولین نامه ایست که برایت مینویسم. راستش هیچ وقت چنین نامه ها و کارهایی را کاملا تایید نکرده ام. حالا هم نظری درباره اش ندارم اما دوست دارم بدانی. دوست دارم برایت بنویسم، هر چند که خودت، وجودت و حتی تصورت در مغزم نمیگنجد.
پسرکم، تو میتوانی اشتباه کنی. هر کسی حق اشتباه کردن دارد. زندگی است دیگر، زندگی که بدون اشتباه نمیشود، اما عزیز مادر، حواست را جمع کن. بعضی اشتباهات تبعات جبران ناپذیری دارد. چیزهایی را خراب میکند که هرگز دوباره ساخته نمیشود یا ساختنش بیش از چیزی که فکر میکنی سخت است. سخت به پای این چیزها بایستد و نگذار حتی ترک بردارند. نگذار عزیزانت و افراد نزدیک با بی اعتمادی به تو نگاه کنند. نگذار شک در چشمانشان بنشیند. تجربه این چیزها هم تو را آزار میدهد، هم انها را. فراموش نکن، تو حق ازار دادن خودت را داری، میتوانی هر بلایی سر خودت بیاوری اما، نباید به دیگران ازار برسانی. انها که دوستت دارند نسبت به تو بسیار اسیب پذیرند. بگذار به تو بگویم، خرابی های سخت بیش از این که تو را اذیت کند به انها رنج میرساند. پس حواست به خودت و اشتباهاتت باشد.
قربان قدت، مادر
