سلام پاییز مهربانم. نمیدانم اجازه دارم از میم مالکیت استفاده کنم یا نه، اما شما خودتان خوب میدانید که ادم عاشق که این حرف ها سرش نمیشود. کلمات، محبت ها و نگاه ها بی محابا و بی پرسش شکل میگیرند. قلب آدم عاشق از وقتی که معشوقش را یافت عطر دیگری تراوش میکند؛ گاهی عطر پوست پرتقال، گاهی سیب، زمانی رایحه تلخ قهوه یا چوب سوخته... همین است که هر آدم عطر خاص خودش را دارد. پاییزکم، نمیدانم قلب من چه عطری را میتپد، نمیدانم از وقتی شما را دیدم چند رایحه متفاوت از قلب من به جا مانده، اما خوشحالم که آدم بی بویی نیستم، گمان میکنم آدمی باید خیلی طفلکی باشد که قلبش هیچ عطری را نتپد. عزیز خوش رنگ و عطر من، حادثه ی دیدن شما، اتفاق لمس شما، معجزه ی بودن شما بسیار سریع گذر کرد. باید این روزهای بودنتان را با نخ های قرمز به دور انگشتان دستم بپیچم تا هرگز از خاطرم فراموش نشود. هر چند که پاییز من، مگر میتوان شما را فراموش کرد؟ من خیال میکنم شما آفریده شدید تا کلمه دلتنگی معنا شود. شما خود دلتنگی هستید. من در تمام این روزها، که روزهای آخر قدم زدن در کوچه به کوچه ی شماست ابری ام. من در تمام این روزها قدم میزنم، به شما نگاه میکنم و دلتنگتان میشوم. روزهای بعد شما، روزهای اشتیاق برای رسیدن دوباره به شماست. پادشاه نارنجی های خش دار، کاش شما هم مرا دوست داشتید، و آن قدر دوست داشتید که میگفتم نروید و شما
هرگز نمیرفتید. میبینید؟ حتی رفتن هم میراث شماست. میراثی که قلب های زیادی را به درد آورده. ما با این میراث خو گرفته‌ایم، این رفتن ها جزیی از زندگی ماست، اشکالی ندار، اما... میشودحالا که تمام ماهی های قرمز حوض با هم قهرند، به احترام عطر قلب‌هایمان قبل از رفتن تان کمی، فقط کمی بغلم کنید؟
نسیم آشنای شاخه های بی برگ شما، دایناسور
