میخواستم تصویری از فیلم را بگذارم اینجا که که اوایل فیلم شریل استرید هنگام کندن ناخن جدا شده اش از انگشت پایش میگوید: میخواهم چکش باشم، نه میخ، اما حالا که هیچ دسترسی ای به فیلم ندارم، تنها مینویسم. شاید wild فیلم معمولی ای بود. بله همین اول میگویم شاید معمولی بود. حتی شاید لحظه هایی به چیزهایی مثل کلیشه یا شعار نزدیک میشد، نمیدانم، اما این فیلم روایت یک زندگیست. چیزی شبیه زندگی خودمان و من دوستش داشتم. با این که داستان فیلم ساده است اما از چیزهای مختلفی حرف میزند، مثلا سوگواری را به تصویر میکشد. کسی را نشان میدهد که با فقدانی رو به رو میشود و او جایی میان روند سوگواری توقف میکند و این توقف و درست سوگواری نکردن و خلا عاطفی و فقدان، او را به پایین میکشد. ما همراه کسی هستیم تا بعد از چندین سال برای فقدانش و برای زمانی که از دست داد، برای اتفاقاتی که رقم زد سوگواری کند و همه چیز را بپذیرد. او را میبینیم که چطور به دوستی با خودش و زندگی میرسد. درس میگیرد، تجربه میکند، می آموزد و شاید حتی زندگی را درک میکند. این فیلم را دوست داشتم بخاطر همین چیزها. چون شریل استرید کسی است شبیه به ما، مایی که هر روز با فقدان هایی رو به رو میشویم و آن طور که باید سوگواری نمیکنیم. جدا از ابن حرف ها، همه چیز این فیلم سر جای خودش نشسته و فیلم را دیدنی کرده. برای همین دو بار نشستم و چشم دوختم به شریل استرید و با او همراه شدم تا در مسیر زیبایی قرار بگیرد و یاد بگیرم سعی کنم در مسیر زیبایی قرار بگیرم.
+ آهنگ فیلم که ترانه جذابی هم داره [کلیک]
+ هر روز یک پست
