نمیدانم از چه چیزی بنویسم. ماجراهایی هست اما میل به تعریف ندارم. میخواهم نوشته ام را به بیراهه ببرم و انجا میان جایی که معلوم نیست کجاست رهایش کنم. وقتی کمی سرگردان شد، سعی کنم در آغوشش بگیرم. روی زمین برایش فرش پهن کنم؛ بهش غذا بدهم؛ با هم بازی کنیم؛ سرگرمش کنم و از یک روزی به بعد همان جا رهایش کنم تا خودش گلی به سرش بگیرد. میبینید؟ من این قدر این کار را با خودم کردم، در ان حرفه ای شدم.
+ پیشنهاد آهنگ: نجوا از فرهاد
+ هر روز یک پست
