من به همه ی دولت ها و سیاست مدارها و سیاست ها و سیاست گذاری ها بدبین و مشکوکم. توی آرمان شهر من هیچ دولتی نیست که بخاطر خدمت به مردم قدرتمندتر از همه باشه و اعمال قدرت بکنه. اونجا مرزی نیست. سیاستی نیست. آدم ها زندگی شونو میکنن، بدون این که وارد بازی آدم های بی ربط بشن. بدون این که قربانی بشن. بدون این که زندگیشونو توی این بازی ها ببازن. اونجا یه سیر توی اخبار روزمره ی مکان زندگیت (کشور) این قدر حس بدی بهت نمیده. زندگی نور داره. چیزی که اینجاها باید پیداش کنی، باید شرایط خاصی داشته باشی یا زاویه دیدت رو تنظبم کنی تا بتونی بهش برسی.
+ هر روز یه پست
* سهراب سپهری
