-خانم دایناسور-

من طعم گس نرسیدن بودم. نرسیدن به تو. لامپ‌ها هیچ کدوم روشن نمی‌شدن، دیوار شکسته بود، آیینه‌ها میون سیمان‌ها تا سقف چیده شده بودن.

من فهمیده بودم جای درستی نیستم. جاییم که نمی‌رسم. من گلی بودم که توی خاک دست‌و‌پا می‌زدم و ریشه‌ام توی هوا بود. تو کجا بودی؟ یه نگاه بودی، که روی من نلغزید، اما من بازم بیهوده از نگاهی که نمی‌لغزید فرار کردم. تا حالا از نگاهی که روی تو نیست فرار کردی؟ من فرار کردم، از خودم، از واقعیت، از تو یا حتی... از زندگیم... دویدم، این قدر دویدم که وقتی سرم رو بلند کردم تو سرزمین آیینه‌های شکسته بودم. جایی که آیینه‌های کوچیک و شکسته با لبه‌های تیز همه جا پخش بودن.  همیشه همینه، یه جنگ و ما که میون خرابه‌های جنگ باقی موندیم.

من هم مخلوق خودمم، هم خالق. آیینه، سیمان، آیینه، سیمان، آیینه، سیمان... ما خالق خودمونیم؟ دیوارها شکستن و لامپ‌ها روشن نمی‌شن. آیینه، سیمان، آیینه، سیمان؛ یه اتاق بدون در، بدون پنجره. یه گل که سرش تو خاکه، ریشه‌هاش توی هوا، یه تو که نگاهت روی دختریه که براش می‌میری، یه دختر سبز، اما من هیچ وقت سبز نبودم، من مدت‌هاست زردم، روی زمین، میون خاک، کنار دیوارهایی که آجری نیستن، آیینه‌این. اصلا تو تا حالا منو دیدی؟ نه...

+کلمه‌بافی با سه تا کلمه‌ی "آیینه، سبز، گل"

+ هر شب یک پست

احساس همیشگی من اینه که همه تلاشم رو نکردم یا حتی، اصلا تلاشی نکردم. فرقی نمی‌کنه چه زمانی باشه، وقتی ۸ صبح تا ۱ یه جا کار می‌کردم و ۵ تا ۱۰ یه جای دیگه هم همین حس رو داشتم، الان هم همین حس رو دارم. از دور آدمیم که کار می‌کنم و درس می‌خونم، ولی در واقع آدمیم که درس نمی‌خونم و چیزی برای ارائه ندارم. هیچی بلد نیستم و امید و انگیزه‌ی یادگیریه همین حسابداری هم که شروع کردم، ندارم. آره، مدیرعامل شرکت که هی می‌گه علاقه علاقه راست می‌گه، من علاقه‌ای به حسابداری ندارم اما از زیست‌شناسی لذت می‌برم. ولی مگه زندگی همین شکلی نیست؟ کی بوده که ما همون کاری رو کردیم که دلمون خواسته؟ من می‌خوام پاهامو بذارم روی زمین و باید بتونم جایی برم سرکار. همه چیز احمقانه است. تلاشم رو نمی‌کنم و این از اون‌ "همه چیز" هم احمقانه‌تره. 

شاید ما هم یه روزی راه راست ودرست رو پیدا کردیم، البته، اگه واقعا راه راست و درستی وجود داشته باشه.

+ هر روز یک پست...

فرزندم، سلام. بگذار مثل خیلی از وقت‌های گذشته، همین اول بگویم خوشحالم که نیستی. در جاهای مختلفی، کره‌ی زمین معلق میان فضا را نشان می‌دهند و می‌گویند "شما چقدر خوش‌‌شانسید که اینجا در میان این همه احتمال نبودن، هستید"  اما تو خوشبخت‌تری. هیچ‌کس تو را شبیه یک موش وسط یک رینگ نگذاشته و هی بگوید "بجنگ". می‌دانی فرزندم؟ در حقیقت اصلا جنگی در کار نیست. زندگی همین‌ها بود. همین لحظه‌های ساده، حرف‌های ساده، باید همین را یاد بگیری. همین که بفهمی زندگی قرار نیست چیز عجیبی باشد. صبح زندگی‌ست، دقایقی که سرکاری زندگی‌ست، وقتی مسیر کار تا خانه را پیاده می‌آیی زندگی‌ست، تک‌تک دقایق هر روزت، زندگی‌ست. زندگی جایی در دوردست قائم نشده، فقط تو باید زندگی را بفهمی. هیچ جنگی وجود ندارد. برای همین گفتم خوشبختی، چون تو، برای فهمیدن این که جنگی درکار نیست، لازم نیست بجنگی!

+ هر روز یک پست 

 دنیام شده یه اتاق با دیوارهایی پر از پنجره، نه یه پنجره، نه دو تا پنجره، هزار تا پنجره. پنجره‌ها هیستریک می‌خندن و جیغ می‌کشن. دیوانه و روان‌پریشن. نور از میون حفاظ‌ها و آهن‌هاشون رد می‌شه و میفته روی من نگاه‌کننده‌ای که چشم‌انتظار وسط تاریکی روی فرش‌های قرمز ایستادم. توی این تاریک و روشن دیگه دلم هیچ پنجره‌ای رو نمی‌خواد. خسته شدم از نگاه کردن. من کسی نیستم که بایستم و به پنجره‌ها نگاه کنم، نگاه کنم و نگاه کنم... دیگه راضیم نمی‌کنه. پنجره‌ها خوبن، اما کافی نیستن. من از محاصره‌ی پنجره‌ها روشنایی رو دیدم، اما به روشنایی نرسیدم. آسمون معلوم بود، اما پرواز  نبود. من پنجره‌ای می‌خوام که خودم رو ازش بالا بکشم، از میون حفاظ‌هاش رد بشم، حصار پنجره‌ها رو پشت سر بذارم و آسمون رو نفس بکشم. اصلا من به جای این همه پنجره که کل دیوارهای اطرافم رو تا بالا گرفتن، فقط به یه در نیاز دارم، اما دری نیست، فقط تا چشم کار می‌کنه پنجره هست. بین پنجره‌ها تلو‌تلو می‌خورم. روبروم هیچ راهی نیست. گیج، سر در گم و ناامید. "کسی صدای منو می‌شنوه؟" صدام تو گوشم می‌پیچه. به جز منو و پنجره‌ها، هیچ کسی نیست. فقط خودم می‌شنوم. پنجره‌ها هیستریک می‌خندن و بهم نیش‌خند می‌زنن. 

+هر شب یک پست...

زندگی بدون نقطه‌های روشن، جاییه که دقیقا روش ایستادم. تنها روشنایی زندگیم خواهرزاده‌هامن، چیز دیگه‌ای وجود نداره، هیچ چیز دیگه‌ای... امروز برای چند دقیقه به مرگ خودخواسته فکر کردم. هر بار بهش فکر می‌کنم هم‌زمان گریه هم می‌کنم. تصور خودت که گوشه‌ای بی‌جون افتادی و به تصویر تار خون روون از دستت نگاه می‌کنی یا لحظه‌ای که تعداد زیادی قرص رو توی دستت‌هات گرفتی. اما هیچ کدوم ختم به مرگت نمی‌شه. از این مطمئنم که همیشه یه منجی درست وقتی که هیچ نیازی بهش نداری پیداش می‌شه. درست زمانی که چشم بستی رو همه چیز و به هیچ چیز دل‌بستگی نداری، نه اون قدر که بدون هیچ دلیلی ادامه بدی. کم نبودن فیلم‌هایی که توش کسی از دیگران پول دریافت می‌کنه تا آدم‌های خاصی رو بکشه، فکر می‌کنم در کنارش نیاز هست به کسایی که از ازت پول می‌گیرن تا خودت رو بکشن. نمی‌دونم هستن یا نه، نمی‌دونم فیلمی با این داستان داشتیم یا نه، ولی باید باشن. با خودم فکر می‌کنم "اگه بودن چند نفر می‌خواستن این آدم کارشون رو تموم کنه؟" آدم‌هایی که به زندگی وصل نیستن و دلشون یه مرگ تمیز رو بخواد کمن؟ نه، به نظرم کم نیستن.

وقتی بهش فکر می‌کنم، به طرز احمقانه‌ای بدم میاد که جسمم بعد از مرگم پیش آدم‌های زنده باقی می‌مونه. دوست دارم جسمم هم‌زمان با روحم از روی زمین ناپدید بشه.

شاید از همه‌ی حرف‌های امشبم احمقانه‌تر باشه، اما دلم می‌خواد بعد از مرگم متوجه ضجه‌ها و گریه‌ی بقیه در مورد خودم بشم. دوست دارم ببینم که چقدر آشفته‌ان که کم بودن و کم گذاشتن. نگرانشون نیستم. دوست دارم عذاب وجدان بگیرن و خودشونو سرزنش کنن. ولی فکر نکنم حتی بعد مرگمون هم کسی متوجه بشه که چقدر تو زندگیمون تاثیر منفی داشته.

اما در نهایت بدون هیچ دلیلی، به چیزی که نمی‌دونیم چیه، ادامه می‌دیم.

با تکیه به مضمون یکی از شعرهای شیمبورسکا، انگار احمقانه بودن، مُضحک بودن و خنده‌دار بودن زنده بودن رو به احمقانه بودن، مضحک بودن و خنده‌دار بودن مردن ترجیح می‌دیم.

هنوز هم به خودم نیامدم. چه تلاش بیهوده‌ای. چقدر می‌گذرد از این تلاش عبث؟ فقط جنگیدن‌های پی در پی بودی. هی تو، تو چقدر غافل شدی. اما چطور می‌شود؟ تو که از خودت نرفته‌ای، چطور به خودت نیامدی؟ انگار شبیه صدایی هستی که در گلویی شکل بگیرد و به محض شکل گرفتن، به اعماق تاریک و چاه‌مانند گلو سقوط کند. کاش صدا می‌شدی. کاش آوای بودنت را می‌شنیدم. هی تو، تو چقدر غافل شدی. مدام از خواب بیدارت می‌کنم و در خواب جدیدی چشم باز می‌کنی. حالا در چندمین خوابت هستی؟ زمان تو را با خواب‌ها می‌سنجند. سیزده‌هزارو پانصدو‌شصت‌و‌دومین خواب، سیزده‌هزار‌و‌پانصدوشصت‌‌و‌سومین خواب، سیزده‌هزار‌‌و‌پانصد‌وشصت‌و‌چهارمین‌ خواب و...  تو به ساعت خواب‌شمار روی مچت نگاه هم نمی‌کنی، اما من خسته‌ام. از اینکه هر بار چشم باز کردی و بیدار شدی، در خواب تازه‌ای بودی خسته شدم. کی؟ کدامین خواب تو، خواب آخر توست؟ در کدام بیداریت، بیدار می‌شوی؟ کی از این موهوم خلاص می‌شوی؟ جنگ کی تمام می‌‌شود؟ این ساعت لعنتی خواب‌شمار را، کی از دست‌هایت در‌می‌آوری؟ من از این داستان خسته‌ام، می‌فهمی؟ نه، تو دوباره به خواب تازه‌ای فرو رفتی...