اگر روزهایی که واقعا نمیشد پستی نوشت و پستی ننوشتم را به خودم ارفاق کنم، ۲۶ روز پیرو چالش «هر روز یک پست» بودم. من ۲۶ شب وارد این صفحه میشدم و سعی میکردم چیزی بنویسم. مجبور بودم هر شب به تمام روزی که برای خودم ساختم فکر کنم و همین باعث میشد هر شب خودم را حساب کتاب کنم و متاسفانه گاهی شدیدا حس میکردم چه زندگی پوچ و باطلی برای خودم ساختم. از طرفی برای نوشتن، سعی میکردم از دل اتفاقات روزانه چیزی استخراج کنم. با دید دیگری و حتی خلاقانه تر به قضایا نگاه کنم. باعث میشد گاهی فکرهای معمولی و روزانه ام را بنویسم و زنده نگهشان دارم و احساس میکنم هر روز نوشتن باعث میشد جزیی تر بنویسم. سعی میکردم به خودم عادت دهم تحت هر شرایطی بنویسم و به قول و قرار خودم با خودم، حداقل در این مورد، پایبند باشم و فکر میکردم شاید این پایبند بودن، باعث شود سبک خودم در وبلاگ نویسی را پیدا کنم. تعدادی از آن ۲۶ پست یا شاید بیشتر آنها را در حالی نوشتم که به سختی چشمانم را باز نگه میداشتم. گاهی برای نوشتن یک پست یک خطی ساعت ها به صفحه ی سفید خیره میشدم و گاهی وقت ها نوشتن هر پست دو تا سه ساعت زمان میبرد. بعضی وقت ها هم احساس میکردم چون هر روز مینویسم کیفیت نوشته هایم کم شده.
۲۶ روز یا شب راحتی نبود. گاهی واقعا احساس خستگی میکردم، اما با این حال، در نهایت حس خوبی داشتم؛ میدانستم با تمام سختی ها و خستگی ها و با تمام بی کیفیتی ها، حداقل در مسیر هستم و این خودش همه ی ماجرا بود.
از ابتدای هر روز یک پست میخواستم بعد از پایان، با شکل و شمایل دیگری آن را ادامه بدهم و بعد از پایانش، میخواستم با استراحت کوتاهی، به اندازه ی تعطیلات عید، از سر بگیرمش. حالا مدتی گذشته، استراحت کوتاه ضرب در تنبلی من باعث شد تا الان که دلم هوای نوشتن و نوشتن و نوشتن کرده، سراغی از آن نگیرم. به هر حال ما، یعنی من و هر روز یک پست هایم، برگشتیم. شاید با چیزی که من از وبلاگ خودم انتظار دارم فاصله دارد و به طور کلی کیفیت پست هایم چنگی به دل نزند، اما مسیر خوبیست و اینجا بودن را دوست دارم.
+ اگه نظری، انتقادی، پیشنهادی هست، نظرات این پست بازه.
+ وبلاگ هاتونو نبندید، برید.
