13. :: -خانم دایناسور-

13.

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را

نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

شهریار

۳ نظر

حسین مداحی
۱۵ تیر ۲۳:۵۴
به به.

پاسخ :
:)

. یاسون .
۱۶ تیر ۰۱:۳۶
این قضیۀ از دست دادن جوانی و نرسیدن به چیزی که توی جوانی دنبالش هستن ادما، یکی از اون داستانای تکراری و دلگیرِ دنیاست. از هر پیرمرد و پیرزنی که می پرسیم، بیشترشون میگن که نفهمیدن جوونی شون به چه سرعتی گذشت و در قبالش چی بدست آواردن.

اما در کل؛ حس میکنم که این داستانا، از سرِ زیاده خواهیِ ما آدماست. نمیشه با خوشیِ محض و کارِ سبک و تفریح و بوسیدنِ همسر و فرزند و قدم زدن دائمی توی ساحل، جوانی رو گذروند. جوانی یه کالاست. گمونم تقریباً غیرممکن باشه که بذاریمش زیر دندون مون و یواش یواش مزه مزه ش کنیم و سرعتِ بلعیده یا فروخته شدنش رو کم کنیم.

همینه زندگی.

خدا بیامرزه شهریار رو. مرسی از اشتراکِ شعرش.

پاسخ :
بله، همه حرفاتون درسته.

زندگی همینه و همین هم قشنگ و دوست داشتنیه در نهایت...

خواهش میکنم :)