خسته ام. حدود دو ماه دیگه تازه 22 سالگیم تموم میشه و من خسته ام. از زن بودنم خسته ام. از زن دیده شدنم خسته ام. این که حتی با یه پیرهن و شلوار حین و موهای باز بتونم روی چمن های سبز دراز بکشم برام حسرته، به کنار... درد این جاست که حالام ول نمیکنید. مگه این حجاب لعنتی ای که باید باشه و شروع گند زدن به زندگی معموبی ماست واسه این نیست که از دست مردها راحت باشیم. هر چند که قبول ندارم، هر چند که اشتباهه، ولی مگه همینو نمیگید؟ پس چرا هم حجاب داریم و هم راحت نیستیم؟ چقدر دیگه باید ادامه داشته باشه این اذیت شدن ها؟ اون پیرمرد لعنتی ای که زمستون پارسال وقتی داشت از کنارم رد میشد و دستم لمس کرد و چیزی گفت رو هنوز یادمه حتی رنگ لباسمم یادمه. یادمه این قدر سریع عکس العمل نشون دادم که شالم افتاد. یادمه پسر پشت سریمون به جای من که فقط یه کلمه گفته بودم فحش بارون کرده بود طرف رو. یادمه چه حسی داشت چون اون حس از اون به بعد با منه. هر وقت از کنار مردی میگذرم، مخصوصا پیرمرد ها این حس حمله میکنه به من. تو ذهنم با سریع ترین سرعت به واکنش های احتمالی فکر میکنم، که اگه موقع گذشتن لمسم کرد، کدوم واکنش بهتریه. جالب اینه که دوستمم که همراهم بود این ترس رو داره. وقتی از کنار کسی میگذریم، دستش میاد رو پهلوم و فشار دستشو حس میکنم. این همه حس بد بخاطر چی؟ فقط بخاطر لمس شدن دستم و نه چیزی بیشتر از این. امروز که رفتم مغازه ی حاجی، حاجی لپمو کشید! نه مثل یه پدربزرگ، لپمو مثل یه "مرد" کشید. گفت هر چی برای خودته نمیخواد حساب کنی و من؟ من وقتی در لحظه ای که انتظارشو ندارم، از ادمی که انتظارشو ندارم به شکلی که انتظارشو ندارم برای فهمیدن مزه ی دهنم لمس میشم و میشنوم آخه تو چقدر... نمیدونم چی. مغزم اینقدر درگیر بود که نفهمیدم آخه من چقدر چی. چقدر بامزه ام؟ که چی؟ لعنتی، که چی؟ قبل امروز به مامان گفته بودم حاجی با من خوبه اما نمیدونم چرا. ترجیح داده بودم این خوب بودن رو منظور دار نبینم چون چیزخاصی هم نبود. نمیفهمی سوظن داشتن به کوچیک ترین محبتی یعنی چی. من معمولی با رفتار معمولی لایق نیستم یه بار یه حا به عنوان انسان دیده بشم؟ من نمیتونم خرید کنم؟ نمیتونم انتظار داشته باشم کسی با هام صمیمی بشه بدون این که ببینه زنم؟ کسی محبت کنه بدون این که ببینه زنم؟ چرا همش باید یاداوری کنید همه ی چیزهای خوب بده و اون گارد لعنتی ای که میخوای بذاری کنار و داری تلاش میکنی، بیار بالاتر چون اینجا کثافت بیشتر از چیزیه که فکر میکنی. چون اینجا تو هیچ حقی نداری. هیچ چیز معمولی ای وجود نداره. کاش زن نبودم. کاش زن نبودم. کاش زن نبودم. من یه انسانم لعنتی ها، چرا نمیفهمید؟ چرا این نگاه ها رو تموم نمیکنید؟ چرا به خودتون اجازه میدید لمس کنید کسی رو؟ چرا کورسوی نورهای موجود رو هم میبندید؟ من یه آدمم، نفس نکشم؟ آخه، چرا؟ این که کارهایی که دوست دارم انجام بدم رو نمیتونم انجام بدم، کافی نیست؟ دیگه چی میخواهید؟ نمیشه. این کلمات نمیتونن عمق احساس و منظور آدم رو بگن. حق مطلب ادا نمیشه. اینا قراره برای همیشه روی دل آدم بمونه.
نمیدانم چه چیزی بنویسم. جمله ای ندارم. میتونم از رنج دختر بودن بنویسم. از کوله ای که دوست دارم جمعش کنم و برای چند روزی به طبیعتی پناه ببرم و نمیشود، بنویسم. بله، میتوانم از چیزهای زیادی بنویسم، اما نمیخواهم از چیزهای زیادی بنویسم. میخواهم امید مثل فشفشه مدام در سرم جرقه بزند و عشق را نفس بکشم و اطمینانی که میخواهد خودش را به چشم هایم برساند تصویر کنم. بله، من عاشق چشم هایی هستم که در آنها اطمینان و امید و عشق برق میزند. این چشم ها به حتم قشنگ ترین چشم های روی زمین اند و تو بگو، وقتی قشنگ ترین چشمها را داشته باشی دیگر چه اهمیتی دارد در همان نقطه ی دیروزی ات ایستاده باشی؟ یا چه اهمیت دارد که اوضاع گند روزگار، همون اوضاع گند همیشگی است؟ بله، مهم چشم هاست، و بعد؟ بعدش هم دست هایی که آرام نمینشینند. تو این طور فکر نمیکنی؟
از یه جایی به بعد گذر زمان رو بهتر حس میکنی؛ چطور بگم؟ گذشته روی زندگیت سنگین میشه و میدونی که دیگه اون آدم سابق با اون روابط سابق نمیشی، مثل حس یه آدم پیر وقتی میبینه تمام عزیزانش یکی یکی مردن و اون از اتفاقی که داره میفته آگاهه. منم عزیزایی رو بدون این که پای مرگ وسط باشه از دست دادم. میدونی؟ زور آدم به فاصله ها نمیرسه؛ دو دو تا چهارتاها از عشق قوی ترن؛ دوست نداشتن راحت تر میتونه خودشو میون آدم ها جا کنه؛ میبینی؟ من یه آدم پیرم که میدونم چه اتفاقی داره میفته. تا صبح خوابم نمیبره و قبل از طلوع آفتاب وقتی چشم هامو میبندم عزیزهامو تو خیالم میبینم؛ تو خیالم باهاشون وقت میگذرونم، کنارشون میخندم و تو خیالم به خودم میگم کنار اون ها چقدر تو چشم هام زندگی هست، در حالی که بیرون از اون خاطره ساختن یه طرفه ی خیالی، چشم هام خیسه و من بیدارم.
بیا... بیا کنارم تا برای دوستت دارم ها و دلم برات تنگ شده هایی که گفتن و نگفتنشون فرقی با هم نداره لالایی زمزمه کنیم. بیا برای دوستت دارم ها و دلم برات تنگ شده هایی که جوابشون "عه..."، "منم همین طور (با لحنی بی حال)"، "میدونم"، "ممنون"، "هه" هست اشک بریزیم.
عشق وقتی کوچیک بودیم بوی معجزه میداد، نه؟
سخت ترین کار بعد از کار معدن، دوست داشتن خودته. این که دنیای خودتو بسازی و زندگیش کنی و مثل همه غرق نشی. این که خودت رو زندگی کنی و خودت برای خودت کافی باشی. سخت ترین کار بعد از معدن، اینه که یاد بگیری به پای خودت بایستی.
نشد. غرق شدم. مثل یه لباس بافتنی به ناهمواری ها گیر کردم و رج های کاموا از هم جدا شد و شروع کردم به آب رفتن و تبدیل به کاموا شدن. تبدیل به هیچ شدم. چشم هام رو که میبندم، خودمو یه کویر میبینم که انگار یه نفر با یه بیل اومده و کلشو تا اعماق زمین کنده؛ یه کویر با کلی چاه بدون آب، که در واقع چاه آب نیستن، نقص و آسیب ها و ایراداتی هستن که میدونم چین ولی نمیدونم چطوری باید درستشون کنم.
نمیام، نمینویسم، چون نمیخوام حال بدم، تردیدم، ندونستن هام، غرق شدن هام کلمه بشن، حس بد بشن و برسن به کسی که اینجا رو میخونه، اما کسی که وبلاگ داشته باشه، بالاخره یه جایی کلمه ها مثل آبی که تو مشتت جمع کردی از میون انگشت هاش لیز میخورن و جاری میشن.
گاهی با خودم میگم کاش فوتبال بازی میکردم؛ یه بازیکن فوتبال تو یه تیم خوب و لیگ خوب. یه چیز شبیه تصویر شفافی که از فوتبال خارج از این کشور تو تلویزیون میبینیم. برای من حسرت برانگیزه. نه بخاطر معروف شدن، نه بخاطر قهرمان بودن، بخاطر حس اون شادی عجیبی که بعد از زدن گل سراغ آدم میاد. اون شادی عمیق و شور سراسری که فقط تو اون لحظه و اون مکان ممکنه و یه دفعه سر تا سر بدنتو فرامیگیره. اون حس پیروزی که اتفاق افتادنش رو قشنگ حس میکنی، عریانه و این قدر صداش بلنده که همه به پای تو می ایستن و این پیروزی رو جشن میگرن و با تمام وجود با تو فریاد میکشن، و در کنار همه ی این ها، حس تیم بودن و با تیم زندگی کردن. آره، یه همچین چیزهایی تو زندگیم میخوام، چیزهایی که اتفاق نمیفتن. به جاش یه زندگی معمولی داری، با شادی های معمولی، با پیروزی هایی که یا اتفاق نمیفتن، یا فقط برای خودت مهمن و یا حتی به چشم خودتم نمیان، در حالی که تو هیچ تیمی (و یا حتی اجتماعی) پذیرفته نمیشی و همش در تلاش برای رها شدن از شکست هاتی.
