-خانم دایناسور-

گاهی باید میشد با دل تنگیت حرف بزنی. ازش بپرسی چرا، سوال کنی از کجا اومده و هر بار که تو دلت گریه زاری میکنه اسم کی یا چی رو زیر لب زمزمه میکنه. آره... دلم تنگ شده برای هیچ کسی و دل تنگی هم، برعکس داعش، مسئولیت هیچی رو برعهده نمیگیره. مثل یه بچه ی گم شده که حتی اسم خودشم نمیتونه بگه، تو کوچه پس کوچه های دلم گریه زاری میکنه و میدوعه، گهگاهی زمین میخوره، بلند میشه و دوباره میدوعه، بدون این که به مقصدی برسه و بدون این که پایانی داشته باشه، مثل کلاغ هایی که هیچ وقت به خونه اشون نمیرسن. دلتنگی بیچاره...