-خانم دایناسور-

باید یه جایی داشته باشی ته ته دنیا. برای خود خودت، فقطم اندازه ی خودت اونجا جا باشه، بری اونجا و برای مدتی بمیری. مثلا بلند شی بری بیرون، بری بری بری و برای همه در نهایت دست تکون بدی، خم شی از روی زمین دری رو باز کنی، دوباره دست تکون بدی و بری پایین. بری تا عمق زمین. اونجا که بهش میگن مرکز زمین بشینی، زانوهاتو بغل کنی و بمیری، برای چند ساعت مردن حق هر کسی باید باشه. اصلا باید همه امون سهمیه میداشتیم؛ سهمیه مردن. مثلا میگفتن هر کدوم یه بار در هفته میتونیم از سهمیه امون استفاده کنیم. مثلا یه دستبند هوشمند رو دست همه امون بود. روز و مدت مردنمو انتخاب میکردیم، دست تکون میدادیم و میرفتیم میمردیم. هر چند واسه مردن این همه دنگ و فنگ هم لازم نیست. کافیه از یه چیزهایی دور باشی، یه حق هایی ازت گرفته بشه، یه حرف هایی بهت گفته بشه، کافیه جهتی رو بری که تو ناخوداگاهت کاشتن... اره میبینی؟ مردن چندان هم سخت نیست. لازم هم نیست تا ته دنیا و مرکز زمین بری. حتی از چیزی هم که فکر میکنی ساده تره... خیلی ساده تر...