-خانم دایناسور-

همیشه وقتی توی فیلم و شاید مستند، ناسایی ها را دیده ام که همه منتظر و مضطربند و یک دفعه، بعد از اطمینان از موفقیت، از جایشان بلند شده اند و دست زده اند و همدیگر را بغل کرده اند، با خودم گفته ام یعنی بعد از هر موفقیت و ماموریتشان چقدر خوشحال میشوند؟ به خوشحالی هایشان فکر کرده ام. به عمق عمق حس خوبی که دارند. به نظرم خوشحالی آنها بعد از هر ماموریت موفق مثل چاه عمیقی است که هیچ کدام از سنگ های ما به ته چاهشان نمیرسد. میدانی؟ من جنس تلاش و اضطرابشان را دوست دارم و غبطه میخورم. امروز که که با باز کردن اینستاگرام تصویری سیاه که وسطش حلقه ای طلایی خودنمایی میکند، از هر طرفی به من هجوم می اورد، به ادم هایی فکر میکردم که تلاش کردند و تلاش کردند و تلاش کردند و با خودم گفتم یعنی اولین باری که این تصویر را دیده اند، چه حسی داشته اند؟ آخ که خوشا به حالشان. من هر روز و هر روز و هر روز را یکی پس از دیگری بیهوده تلف میکنم، با خودم و دنیای کوچکم درگیرم و سخت میتوانم دنیایم را قدمی به جلو ببرم، آنها اما با شکست، با تلاش، با همه ی اتفاقات ریز و درشت زندگی، هر روز زندگیشان قدمی برای بشریت برمیدارند. آخ که خوشا به حالشان و خوشا به حالشان و خوشا به حالشان...