-خانم دایناسور-

 مادرجان، آدمی گاهی با اینکه اطرافش پر از آدم‌ است، اما هیچ کسی را ندارد و من، حالا، چنان هیچ کسی را ندارم که متوسل به صحبت با تویی شدم که هیچ هویت و آینده و حضوری نداری. آخ فرزندم،‌ نمی‌دانی چقدر با خودم غریبه‌ام و چقدر از دنیا دورم. نمی‌دانی چقدر سردم. نمی‌دانی من اشک می‌شوم دردِ زیستنی را که زیست نمی‌کنم. بار بزرگی روی دوش‌های خودم شده‌ام؛ خودم را به دوش گرفته‌ام،‌ اما قدمی رو به جلو ندارم. تنها شده‌ام، تنها‌تر از همیشه و دلم برای خودم می‌سوزد. با ذوق برای دوستم بی‌هیچ مناسبتی گل می‌خرم  و می‌نشینم به انتظار،‌ انتظار دوستی که زمانی هر روز می‌دیدمش و حالا هفته‌ای یک بار. با گذر زمان ذوقِ انتظار می‌ماسد. مضحک می‌شوی. طفلکی می‌شوی. تنها می‌شوی. همه چیز هیچ می‌شود. تنهایی نمی‌گذارد از بار حقیقت شانه خالی کنی. خودتی و خودت؛ چاره‌ای به جز دیدن خودت نداری و بدا به حالت اگر خودِ مفلوکی باشی. عزیزکم، کاش دست داشتی و دست‌هایت از همین نوشته‌ها یکی یکی بیرون می‌زد و در آغوشم می‌گرفت. چقدر حقیر، رابطه‌ای که از تنهایی‌هایت به آن چنگ بزنی و من چقدر فراری‌ام از این رابطه‌ها و چقدر نمی‌شود، نمیرسم به خودِ مطلوبم. آّه، عزیزکم،‌ کاش در همین نوشته‌ها زبان باز می‌کردی و در گوشم نجوا می‌کردی «دست از سر خودت بردار مامان، اجازه بده رها باشی،‌ رها باش، بخند مامان». کاش زمزمه می‌کردی « تو قشنگی مامان»، «تو کافی هستی مامان» و من؟ من از حالِ خوب می‌مردم. بله... من نیاز دارم به مردن از حالِ خوب. نیاز دارم به شنیدن. نیاز دارم به آغوش و به دست‌هایت. بله... من نیاز دارم به تنهایی، تا شاید بزرگ شوم. تا شاید به پای اشک‌هایم رشد کنم. بله مادرجانم، در نهایت مجبوریم به آدامه دادن و ادامه دادن و ادامه دادن... ناچاریم به ماندن پای چیز‌هایی که تغییر نمی‌کنند، از بین نمیروند؛ مثل خودت، مثل عیب‌هایت،‌ مثل تن ها یی...