-خانم دایناسور-

شگفت‌انگیزه... تمام چیزهایی که می‌خونیم و برای ما یه دنیایی رو خلق می‌کنه، چیزی به جز یه سری کلمه که پشت سر هم ردیف شدن، نیستن. وقتی اون دنیا برات خلق شده و تو به کلمات نگاه می‌کنی، غیرقابل باور به نظر می‌رسه. مثل وقتی انگشت بی‌حسم رو بخیه می‌زدن و من هر‌از گاهی بهش نگاه می‌کردم. سوزن از گوشتم رد می‌شد، انگار که یه تیکه پارچه یا پلاستیک نرم باشه، پسره نخ بخیه و سوزن رو بالا می‌کشید و من پوستم رو می‌دیدم که در کشاکش این حرکات بالا و پایین می‌ره و می‌خندیدم. شگفت‌انگیز بود. به دستم، سلول‌هام و به بدنم فکر می‌کردم، به جزییاتی که دست بریده‌ام بهم یاداوری می‌کرد. چطور یادمون می‌ره که چقدر همه چیز شگفت‌انگیزه؟ این همه عظمت رو چطور نادیده می‌گیریم؟ عادت کردن چقدر می‌تونه دردناک باشه.
شگفتی‌های اطرافم، منو ذوق‌زده می‌کنه. برای تجربه، لمس و دیدنشون بی‌تاب می‌شم. از انبوه چیزهایی که نمی‌تونم درکشون کنم، نمی‌تونم لمسشون کنم و نگاهمو بهشون بدوزم، غمگین می‌شم. این روزها، مدام می‌رسم به همین سوال که "مگه ما به جز امید چی داریم؟" و امیدوارم. میون تاریکی‌ای که تماما من رو احاطه کرده، نور ضعیفی از دورترین و مرکزی‌ترین نقطه می‌تابه. همین نور اندکم کافیه. خوش‌بینانه هست یا ساده‌لوحانه یا واهی، ولی ما مگه به جز همین‌ها چی داریم؟
شگفتی‌های زیادی هست، شگفتی‌های زیادی مونده و ما می‌تونیم خیلی از چیزهایی رو که در مسیرمونه تحمل کنیم و پشت‌ سر بذاریم، نه؟