-خانم دایناسور-

باید چمدانم را بردارم و همین حالا راهی شوم. باید بروم. تحمل این آدم ها کار راحتی نیست. این آدم ها شبیه  قوطی  هایی شیشه ای هستند. قوطی هایی چند رنگ، با شکل هایی عجیب غریب که اکثرشان هم گوشه های تیز و برنده ای دارند. پیش این آدم ها مدام باید حواست به همه چیز باشد، باید پیشنهاد های دوستانه و خیرخواهانه را بارها بررسی کنی تا کلاهت را به باد ندهی، تیز نگاه کنی و حدس بزنی پشت ظاهرشان واقعا به چه مقصودی فکر میکنند. باید حواست باشد، چون چیزی که تو میبینی همه چیز نیست، بخشی کوچک از اتفاقات است، آن هم از زاویه ای که ایستادی. نه، حوصله ی ادم ها را ندارم. حوصله ی حاشیه ها را ندارم. دلم پنجره های شفاف را میخواهد. و نه حتی پنجره های شفاف نانو که رویشان حتی لکه ای آب و ردی از باران پیدا نمیشود، یک پنجره ی معمولی با همان رد باران و لکه های آب.

 میخواهم چمدانم را بردارم و بزنم به دل شب، دلم برای شب، برای آسمان و برای باد تنگ شده است. خودم را غرق مسکن ها کنم و خیره بشوم به هر جایی که هیچ آدمی یافت نمیشود. ولی میدانی کجای این داستان عجیب است؟ بدون همین آدم ها نمیشود زندگی کرد. انگار آنها باید باشند تا تو حجم و جرم داشته باشی. باید آنها با تو حرف بزنند و لمست کنند تا جسمت را حس کنی و صدا داشته باشی. بدون آنها معنای تو هم کم کم ناپدید میشود، آنها باید باشند تا تو، تو باشی. بدون آنها حتی معنای پیشرفت هم کمرنگ میشود.

 اما با همه ی این حرف ها و با همه آن حرف هایی که ننوشتم، کاش تنها دارایی ام در این زندگی، خانه ای در جزیره ای بی سکنه بود.

مشتش محکم خورده بود به دماغم. تا حالا صدای استخوان های صورت و فک خودتونو شنیدین؟

 حالم خراب شده بود، دلم میخواست گریه کنم، نه بخاطر مشت، نه بخاطر گز گز صورتم، نه واسه یه خون مردگی روی بینی ام یا ورم و... یه دفعه خستگی همه چیز ریخته بود تو بدنم. یه دفعه دلم میخواست یه کاری بکنم. اروم اروم به بغضم بی توجهی کردم، اروم اروم به گز گز صورتم بی محلی کردم، اروم اروم به دلم که میخواست بخوابم و پتو رو بکشم رو خودم و حالا حالا بیدار نشم نگاه نکردم. میدونی؟ نباید انرژی تو صرف گریه کردن بکنی، نباید تو خودت کز کنی و همین وقتی که بخاطر اشتباهاتت چیزی هم ازش نمونده رو هدر بدی، نباید تسلیم بشی، میفهمی؟ نباید تسلیم بشی. انرژیت رو صرف پیش رفتن بکن، انرژیت رو نگه دار واسه تحمل مشت های بعدی، واسه دردهای بعدی، انرژیت و صرف ادامه دادن کن، یه ادامه پر قدرت تر، یه زیستن پر زندگی تر، یه حال بهتر. 

آره... چیزی تموم نشده، گور بابای همه ی دردها و مشت ها و همه چی، تو بهتر ادامه بده. بخاطر یه نفر، فقط یه نفر، بخاطر خودت...

چالش رادیوبلاگی ها

آهنگ ششم

از من میگذری، به راحتی. طوری که هم مدام دارمت و هم هرگز ندارمت؛ هیچ وقت نداشتمت. تو میگذری، به راحتی... چنان اتفاقات خوب و بد، مانند فکرهای پی در پی در سرم، مثل یک آهنگ یا زمزمه ای پیوسته و رها در مکانی. در گوشم از دورترین نقاط نجوا میکنی و از مسیر، از مسیری دور و دراز که تو خوب بلدی و بارها و بارها از اول تا آخرش را رفتی من اما، همان نابلد ناواردم که دل داده به زمزمه های تو، به تو، به روشنایی ات...

تو میگذری و به من نگاه میکنی. من آمدن نمیتوانم. از وقتی به یاد دارم اینجا نشسته ام، بی هیچ حرکتی، بی هیچ نگاهی، بی هیچ چیز... میگذری و با هر بار گذشتنت تکه ای از من کم میشود، چیزی در قلبم تکان میخورد. تو آرام آرام بیشتر و بیشتر از من میگذری، بیشتر و بیشتر فراموشم میکنی. من اما، بیشتر به تو خیره میشوم، محو حضور تو خودم را گم میکنم، گیج از گذر تو زخمی در من جان میگیرد، دردی در من میخزد و هر بار تکه ای از من کم میشود...

حالا تو آنقدر گذر کرده ای که رفته ای، من هم اینجا نشسته ام، بی هیچ حرکتی، بی هیچ نگاهی، هیچ چیز. اما حالا آن سنگ نابلد ناوارد دل داده به زمزمه های تو نیستم؛ صیقل خورده ام، صیقلم دادی... حالا سنگ زیباتری ام. سنگی که دیگر دلش برای هیچ آب روانی نرم نمیشود.

+ از پریسا، زهرا خسروی، آسوکا و باقی دوستان دعوت میکنم اگه دوست داشتن بنویسن و تو چالش شرکت کنن. 

روی دست های تو هزاران بال جا خوش کرده. بال هایی کوچک، به اندازه یک یا دو بند انگشت، از نوک انگشتانت تا روی شانه هایت. بال هایی که حتی خود تو هم متوجه حضورشان نشدی، من اما، آنها را میبینم. مخصوصا وقت هایی که به من نگاه میکنی و حرف میزنی و میخندی، مخصوصا وقت هایی که درد روزگار اشک هایت را درآورده و هیچ چیز سرجایش نیست، مخصوصا وقت هایی که دنیا کوچک شده و هوایی برای نفس کشیدنت نداری. آن وقت ها من تو را میبینم که بافاصله ی کمی از زمین در هوایی و تمام بال های روی دست هایت در حال باز و بسته شدنند، تو اما خودت متوجه نیستی. همه چیز آن قدر در مقیاس کوچک اتفاق می افتد که نمیتوانی متوجه شوی، اما میدانی؟ روزی از همین روزها بال های کوچکت چنان پروازت میدهند که از آسمان به ما نگاه میکنی و برایمان با خنده دست تکان میدهی... روزی که زیاد هم دور نیست.

برای فو فا نو، خودم و هر فردی که کسی باید جلویش بایستد و بگوید "هر کاری از بال های کوچک برمیاید، به بال هایت نگاه کردی؟"

ضد خودم و به طرفداری از هر چه به من آزار میرساند و آسان به دستم نمیرسد، جبهه گرفتم.

نیچه

کتاب: مطلقا، تقریبا

نویسنده: لیسا گرف

مترجم: فریده خرمی

یه کتاب سی صد صفحه ای برای کودک و نوجوون که راحت و روون نوشته شده و میتونم بگم نویسنده و مترجم خوبی داره. کتاب درباره آلبی هست. یه پسر ده ساله که عقب مانده ذهنیه و نویسنده به خوبی ما رو میبیره به بطن ماجرا و اجازه میده از نگاه آلبی به زندگیش، آدم ها، نوع برخوردشون کنیم. خیلی همه چیز ساده ست و حتی عقب موندگی ذهنی آلبی چندان پررنگ نشده ولی در عین تمام این سادگی ما خیلی آهسته متوجه میشیم نوع برخورد ماها و مدرسه با بچه ها چقدر مهم و تاثیرگذاره و چقدر نقش پررنگی توی ایجاد بحران و یا حل مسائل تو زندگی بچه ها داریم. گاهی میبینی ماها طوری برخورد میکنیم، که یه مسئله کوچیک که خیلی راحت حل میشه رو برای بچه ها بغرنج و سخت میکنه. البته باید بگم که با این که کتاب خوبی بود ولی با توجه به کتاب هایی که تو این رده سنی تا حالا خوندم، که زیاد هم نبوده، انتظار داشتم چیز بیشتری با خوندن این کتاب بهم اضافه بشه. ولی در هر صورت نمیشه از خوب بودن کتاب چشم پوشی کرد و یا اون رو زیر سوال برد. من از خوندن کتاب و زندگی کردن با آلبی و دیدن کالیستا، پرستار جدید آلبی که وارد داستان میشه و به آلبی کمک میکنه تا حالش خوب باشه، راهش رو پیدا کنه، بفهمه چه ارزشی داره و چیزی که هست رو بپذیره، لذت بردم :)

آب تا گردنم بالا آمده

آب تا لب هایم بالا آمده

آب بالا آمده

من اما، نمیمیرم

من ماهی میشوم 

گروس عبدالملکیان 

* برای او - گروه او و دوستانش

بخشی از من کنار دریا مانده. روی اسکله ی همیشگی. دریا مواج است و روح من با هر بار موجی که به سمت ساحل می اید دلش میخواهد بلند شود و دست بخشی از موج های کف الود سمت چپ اسکله را در دست بگیرد. جنونی که لحظه ای تمام سلول هایم را میگیرد و با یک بشکن عقلم، ارام ارام چهره در هم کشیده و با لبی اویزان مینشیند. بخشی از من همان جاست، برای همیشه و کسی ان سوتر، روی همین اسکله نشسته و انگار گهگاهی پاهای اویزانش را تکان میدهد، کسی که سازی میزند و پسرکی که چیزی میخواند، اهنگی که همان لحظه همه اش از ذهنم پاک میشود، به جز وقت هایی که میگوید "تو". وقتی میگوید تو، صدایش چنان غمی دارد که دور تا دور ما پر از حباب های غم الود میشود و یکی یکی میترکد و غم همه ی اسکله را میگیرد. دریا در این شب ان قدر زیباست که نمیتوانی تصور کنی. این زیباترین زندانی ست که بخشی از روحم را اسیر کرده. حتی میشود گفت صحنه ای که در ان همه چیز برای یک خودکشی باشکوه فراهم است؛ اسکله، شب، دریای مواج، ساز و اوازی درخور فضا و تیرکی سفید و اهنی که میتواند اخرین نقطه ی اتصال به زندگی باشد، اما روح من اسیر واقعیتی ست که رخ داده، پس او انجا مینشید و لحظاتی از شب با فکر به خودکشی ای باشکوه، به تیرک سفید زل میزند و در کل شب پسر میخواند و حباب های غم میترکد. فضا را غم پر میکند و روح من از دریا سیر نمیشود. همان جا میماند، می ماند، می  ما ند...  این زیباترین زندانی ست که بخشی از روحم را اسیر کرده.

زندگی میخندید، دستاشو باز کرده بود تو تاریکی شب و باد میزد بهش. میخندید و بدون این که بهم نگاه کنه همراه همون خنده زمزمه میکرد برام: لذت ببر. من کجا بودم؟ بعد از ظهر یه روز معمولی، برای اولین بار نشسته بودم پشت فرمون و داشتم سعی میکردم میون گاز و کلاچ هماهنگی داشته باشم. زندگی میگفت: لذت ببر. من دستمو از روی فرمون برداشتم گذاشتم روی دنده و نگاهم افتاد به سایه های تیر برق ها که به زیبایی روی اسفالت خیابون رنگ گرفته بودن. زندگی بلندتر میخندید، من میخواستم با ماشین پرواز کنم. کی میگه واسه پرواز باید بال داشت و واسه شادی و لذت باید آپولو هوا کرد؟ باد تو تاریکی شب میزد تو صورت زندگی و بوی زندگی پخش شده بود همه جا و من وقتی ماشین با اشتباهم خاموش شد، نگاهم افتاده بود به توالی تیر چراغ ها که تا جایی که چشم کار میکرد ردیف شده بودن. زندگی میخندید. میخندید و باد میزد توی صورتش و همه جا تاریک بود. برام زمزمه میکرد: لذت ببر. من ذوق کرده بودم. منی که تو بچگی موقع دوچرخه سواری با دوچرخه ی آبی کوچیکم و وقتی سوار تاب جلوی در اتاقم میشدم، جوری رفتار میکردم که انگار سوار ماشینم شدم و به عنوان بهترین پلیس دنیا، در حال یه تعقیب و گریز خفنم، ذوق کرده بودم. داشتم با دنده ی یک با ماشین پرواز میکردم و دست هامو، دست هایی که حالا میتونه فرمون رو کنترل کنه، بیشتر از قبل دوست داشتم و به خودم، به دست هام، به زندگی نگاه میکردم و لبخند میزدم

و رندگی کجا بود؟ تو یه بعد از ظهر معمولی، تو تاریکی ایستاده بود، باد میزد تو صورتش، اون میخندید، میخندید، میخندید، و بدون این که نگاهم کنه بهم میگفت: لذت ببر...

+ اضافه نوشت: امشب که برای دومین بار پشت فرمون نشستم، یه جا صد در صد داشتم حادثه می افریدم و تصادف میکردم که بابا قهرمان طورانه وارد صحنه شد :) البته که مقصر ماشینی بود که به طور وحشیانه داشت رانندگی میکرد :))